Een complimentje op z'n tijd.

Een complimentje geven of krijgen blijkt vaak lastig.

Een compliment wordt vaak afgedaan als “het valt wel mee”, ongeacht waarom een compliment wordt gegeven. Zo zei ik tegen iemand  dat ik haar vest leuk vond en dat de kleur haar mooi staat. Haar reactie was: “O, maar hij is al heel oud”. Niet dat ze hem ook zo mooi vindt en dat ze het met mij eens is dat de kleur haar goed staat. Nee, niks van dat alles. Mijn compliment werd weggewoven.

Ik ben na al die tijd nog steeds verbaasd over haar zelfbewuste reactie, ook al had ze volkomen gelijk.

Toen ik daar bij stil stond realiseerde ik me dat ik het zelfde doe. Als ik bijvoorbeeld een compliment over een leuk jasje krijg, dan zeg ik meestal dat ik dat jasje al heel lang heb, of dat die niet duur was, en vaak meld ik er ook  nog bij waar ik het gekocht heb (en dan alleen als het in een goedkope winkel was). Waarom weet ik niet, het is gebeurd voordat ik er erg in heb.  

Als iemand daarentegen een compliment “goed” ontvangt, dan ben ik verbaasd. Jaren  geleden zei ik tegen een vriendin dat haar kapsel (het was heel erg kort) haar goed stond. Zij zei niet: “dank je wel” of zo, maar zij beaamde dat en zei er bovendien nog bij dat zij een mooie schedel heeft en dat daarom dat korte haar bij haar zo goed staat. Ik ben na al die tijd nog steeds verbaasd over haar zelfbewuste reactie, ook al had ze volkomen gelijk.

Is het typisch Nederlands dat een compliment niet ten volle wordt gewaardeerd? Ligt dat aan onze calvinistische aard? Mogen wij niet pronken met iets goeds? Het antwoord hierop weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat mijn voornemen voor 2016 is niet meer ongevraagd te vertellen waar ik iets heb gekocht en voor hoe weinig geld, maar “dank je wel” te zeggen en dat ik het helemaal met haar (hem)  eens ben. Sterker: het zou  leuk zijn om een keer te liegen, ofwel zeggen dat ik iets in een heel exclusieve zaak in Rome of Milaan heb gekocht voor heel veel geld. Kijken hoe men dan reageert. Maar zover ben ik nog niet.    

Fijne jaarwisseling en een complimentrijk 2016!!!
  

 

Feestdagen

In juni begon de discussie over Piet, mag hij zwart of juist niet?

Mag hij wit met een veeg roet, of moet hij rondlopen met een paarse toet?
En zijn haar, hoe moet dat er uit zien?
Kroes, of blond en steil misschien?

Begin september zag ik de kruidnootjes al liggen, en even later ook marsepeinen biggen.

In oktober zag ik de letters van Droste en eigen merk Hema.
De oliebollenkraam verscheen toen ook, wat je zeker heel goed rook.
 

Dan komen de kerstdagen en die onbeantwoorde vragen.

 

 

In november kwam de stoomboot binnen en toen kon het feest echt beginnen.

In diverse winkels liedjes over Piet en Sint, over de roe, wild geraas, of blij gezind,
Op straat Pieten met grote zakken snoep, die ze strooiden over de stoep.
Ook hadden ze andere lekkere dingen, waar ik de kleintjes omheen zag dringen.

En morgen, 5 december, is het ‘t avondje van Sinterklaas, en daarna… is het voorbij, helaas!

Helaas? Wel nee!! Want dan komt de Kerstman in z’n arrenslee.
En wordt de aandacht op iets anders gericht dan de kleur van Piets gezicht.
Dan komen de kerstdagen en die onbeantwoorde vragen:
Zoals: “Met wie rijdt oma dit jaar mee naar het kerstdiner?”

En na de kerst is het oliebollen bakken en vuurwerk uit de dozen pakken.

We vieren de komst van het nieuwe jaar, lekker knus thuis of buiten met elkaar.
In januari zijn we uitgefeest, maar ja; dan is het eigenlijk wel genoeg geweest.

Tot  eind april, dan is het Koningsdag, een dag waarop bijna alles mag!
Een paar dagen later, op 5 mei, vieren we “VRIJ!”
En in juni beginnen we weer van voren af aan: “Wat doen we met Zwarte Piet voortaan?”