De overgang

In de wintermaanden weet ik precies wat ik moet aantrekken: laarzen, een dik vest of een wollen colbert met daaronder een t-shirt met lange mouwen en een col. Lekker warm! In de zomermaanden draag ik graag een dunne broek, ballerina’s of hooggehakte open schoenen, maar geen laarzen.  Afhankelijk van mijn stemming, mijn  afspraken en de weersverwachting wordt de definitieve keuze gemaakt.
 

 Met de komst van de overgang wordt de keuze heel erg lastig.

 Zo makkelijk als het in de winter- en zomermaanden is, zo lastig vind ik het wanneer de overgang is gekomen van koud naar warm weer (en omgekeerd). In april kan het de ene dag nog heel koud zijn en een week later is het eindelijk “rokjesdag”; waarna het in mei weer koud is. Maar in mei wil ik die winterkleren niet meer aan, dan wil ik ze juist omruilen voor mijn zomerkleren; in ieder geval: een groot deel er van.

Helaas is één mooie zomerse dag niet het begin van zomers weer, tenminste niet in Nederland. Ben ik net gewend aan de warmte, dan slaat het weer om! Op zo’n dag weet ik niet wat ik aan moet trekken. En als ik dan naar buiten ga dan heb ik vaak de verkeerde keuze gemaakt:

Volgens mij ben ik ben niet de enige met dit probleem. Juist in deze overgangsmaanden zie ik op straat een grote verscheidenheid aan kleding: sommigen lopen in een korte broek of een rokje met open schoenen, anderen dragen dichte schoenen, een lange broek en een jas met das. En dat allemaal op dezelfde dag.

Afgelopen juni dacht ik: eindelijk, de warme kleren kunnen uit! Maar dat viel tegen. Het duurde nog tot juli eer  de temperatuur hoog genoeg was voor die leuke dunne broek en zomerse jurk, die tot dat moment ongedragen in de kast hingen. Ook durfde ik pas in juli mijn open schoenen te dragen: de tijd van kou lijden was eindelijk voorbij. Heerlijk!!

 

En nu is het herfst. ’s Ochtends op de fiets is het best fris, ’s middags is het warm, zonnig of nat, heel nat!  Dan begint mijn dilemma opnieuw: wat moet ik aan vandaag?

    

Het zekere voor het onzekere

Een maand of wat geleden kreeg ik een e-mail van een collega met als inhoud dat hij ontslag had genomen om voor zichzelf te beginnen. Hij wilde dat al heel lang en nu vond hij het blijkbaar tijd om zijn droom waar te gaan maken. Hij wel!

De eerste stap is dus gezet. Nu nog de volgende stappen. Maar die durf ik juist niet te zetten.

Ik denk vaak aan mijn droom: een winkeltje in Amsterdam, waar men alleen de allerlekkerste dingen kan kopen, zoals bonbons met pralinévulling, grote plakken Zwitserse chocola , vette roomboterkoekjes, citroen- en chocoladetaart,  de beste jams en misschien zelfs mijn eigen hartige taarten. Als het kan zet ik er nog twee tafeltjes bij waar mijn klanten onder het genot van een perfect gezet kopje koffie kunnen genieten van een van mijn lekkernijen. Ook het interieur zie ik helemaal voor me: de veelkleurige tegelvloer, een toonbank met een antieke vitrine en, heel belangrijk, een draaideur. De winkel is dan open, zonder dat iemand last heeft van een koude windvlaag.

De naam voor mijn winkel heb ik al heel lang in mijn hoofd en de domeinnaam heb ik voor de zekerheid geregistreerd. De eerste stap is dus gezet. Nu nog de volgende stappen. Maar die durf ik juist niet te zetten. Ik ben er te laf voor om het zekere voor het onzekere in te ruilen.

Ik kan natuurlijk starten als ik mijn AOW- en pensioenuitkering krijg; dan heb ik in ieder geval de zekerheid van een basisinkomen.  Maar dan zijn we ruim vijf jaar verder. En tegen die tijd kan de wereld er heel anders uitzien. Misschien heb ik dan geen zin meer, geen energie, kamp ik met een slechte gezondheid, zijn er al te veel van ‘mijn’ winkeltjes.. .wie zal het zeggen?

Maar het  resultaat is dat het dan bij dromen en fantaseren blijft met als gevolg dat ik misschien  spijt krijg, omdat ik heb gekozen voor het zekere en daardoor niet heb gedaan wat ik heel graag wil. Dat vind ik misschien nog erger dan spijt hebben van iets wat ik wel heb gedaan, met de bijbehorende risico’s.  

Mijn collega heeft dus wel de grote sprong durven nemen en dat vind ik getuigen van enorme lef!