Gluren bij de buren

Het houtwerk van mijn balkon was hoognodig aan een schilderbeurt toe; het begon te verrotten. En de klimop begon het huis te overwoekeren. Na een jaar van e-mails sturen naar de huisbaas, kwamen  ze eindelijk: de schilders!

Ik blij!
Helaas ging die blijheid snel over in ergernis.

Het begon er mee dat de schilders een dag eerder dan afgesproken wilden beginnen en zij onder meer de vlonders, de vuilnisbak en een tafeltje gingen verplaatsen. Iets wat ik zelf wilde doen de dag erna. “Oké houd je in”, sprak ik mezelf toe. “Zij moeten erbij kunnen. Het weekend begint straks en dan zijn ze weg en heb jij je rust”.

Ik heb er niks van gezegd, want dat vond ik te kinderachtig en ik wilde mij bovendien niet laten kennen.

Toen ze de maandag erna begonnen was het meteen raak! Het begon al vroeg in de ochtend toen ik in de keuken mijn ontbijt voorbereidde (gelukkig was ik wel aangekleed en opgemaakt); ik hoorde hun zware stappen op de steiger, met de radio luid aan. Ik heb er niks van gezegd, want dat vond ik te kinderachtig en ik wilde mij bovendien niet laten kennen. Vervolgens stapten ze op mijn balkon (waar de keukendeur op uit komt) en begonnen met het schilderwerk. Vanaf dat moment voelde ik mij enorm bekeken. Ik deed daarom zo snel mogelijk mijn ding om des te eerder naar mijn werk te kunnen gaan, dankbaar dat ik niet aan huis gebonden ben, zoals mijn benedenbuurman van 85 jaar.   

Toen ik die bewuste maandagavond weer thuis kwam was ik moe en had ik hoofd- en spierpijn. Binnengekomen zag ik wat ik niet wilde zien: de schilders waren in mijn huis geweest, waar ze niets hadden te zoeken. Daarnaast moesten de deuren en ramen naar het balkon open blijven, omdat de verf nog nat en plakkering was; uitgerekend toen het stormde en regende. Eén pluspunt: de klimop was verdwenen!

Daarna verhuisde de steiger naar mijn slaapkamerraam. Absoluut niet fijn! Gelukkig sta ik altijd vroeg op, maar dan nog: een slaapkamer vind ik erg privé.

 

Was dit alles? Nee! Tot overmaat van ramp kwamen er tegelijkertijd ook steigers aan de voorkant van het huis. Ik voelde me toen dubbel begluurd en vroeg mij direct af of het wel netjes was in huis. Dus ruimde ik alles op. Alsof het de schilders wat kon schelen….

En  toen gingen ze weer weg, de rust keerde terug, de ergernis verdween en ik voelde me weer vrij in mijn eigen huis.

Het buitenschilderwerk ziet er goed uit en kan weer vijf jaar mee.