De zomer is bijna voorbij en daarmee de “sportzomer”: EK
Atletiek, Tour de France, Wimbledon en natuurlijk de Olympische Spelen en de
Paralympics in Rio. Ik heb niet veel met sport maar soms ontkom ik niet aan enkele nieuwsfeiten. Logisch, de Spelen domineerden radio en TV. Zo weet ik dat “onze” Dafne bij de EK Atletiek goud heeft gewonnen, maar met de Olympische Spelen een “teleurstellende” zilveren medaille op de 200 mtr. Hoezo teleurstellend? Ik vind dat een geweldige prestatie. Maar ja, zilver betekent dat je niet gewonnen hebt en als je als topsporter voor goud gaat dan is zilver een teleurstelling. Blijkbaar.
Ook ontkwam ik niet aan al die deskundigen die precies weten
hoe iemand zich voelt als hij / zij heeft verloren. Ik vind dat knap. Ik kan
mij hoogstens voorstellen hoe het voelt, maar ik weet het niet.
Ondanks alle aandacht in de media waar het sport betreft was
er één persoon die naar mijn mening te weinig aandacht kreeg: Massimo Bottura.
Geen hardloper, zwemmer, speerwerper, tennisspeler of wielrenner, maar een
chef-kok in Modena, waar hij een driesterrenrestaurant runt. Als het aan mij
had gelegen had hij een gouden medaille gekregen
Waarom voor hem goud? Hij zorgde ervoor, dat de daklozen en
armen uit Rio een heerlijke maaltijd kregen, eten dat anders was weggegooid.
Het waren de kliekjes van de olympische kantine. Hij warmde deze niet op, maar
bereidde er, samen met andere chef-koks uit de wereld heerlijke maaltijden van.
Het eten werd niet uitgereikt in een gaarkeuken, maar opgediend aan een lange,
mooi gedekte tafel. Wat deze Massimo Bottura heeft gedaan mag wat mij betreft
als voorbeeld dienen voor menig restaurant waar de porties zo groot zijn
dat van te voren duidelijk is dat een deel in de prullenbak verdwijnt. Gewoon
weg!
