Thuiskomen.

Na een drukke werkdag is het fijn thuiskomen; mijn kat begroet mij luid spinnend en blij; mijn stress is direct weg.

Thuiskomen kan ook elders dan alleen in je eigen huis; het. Als ik in mijn zomervakantie over de A1 in Italie rijd en het bord “Toscana” passeer, dan kom ik thuis; daar zijn voelt direct vertrouwd; alsof ik er in een vroeger leven heb gewoond, in de late Middeleeuwen. Ook in de steden Bologna en Lucca voel ik mij geen buitenlandse toerist, maar meer een Italiaanse die bij toeval in Nederland is geboren en getogen.

Wat is dat “thuiskomengevoel” eigenlijk?

 

 

Daar zijn voelt direct vertrouwd; alsof ik er in een vroeger leven heb gewoond, in de late Middeleeuwen.

 

Het heeft te maken met vertrouwd zijn met iets of iemand, met kleine dingen waar ik enorm van kan genieten. Zoals de heuvels, de cipressen en de oude boerderijen in het Toscaanse landschap; de smalle Italiaanse straatjes in dorpen en steden, de levendige pleinen, de terrasjes op elke hoek van een straat en de oudere dames en heren, gescheiden van elkaar, kletsend onder de boom. En dan het eten en drinken: een cappuccino of een espresso vind ik vele maken lekkerder dan wat ik in Nederland krijg (al wordt dat wel steeds beter); het zoutloze Toscaanse brood met z’n harde korst: heerlijk!  De eetmarkten; overdekt of buiten met al die verrukkelijke kazen,  de diverse honingsoorten en olijfolie……te veel om op te noemen.

Naast het mooie landschap en dito steden en het heerlijke eten zijn de mensen daar erg aardig en hartelijk. Zodra ik twee woorden Italiaans heb gesproken  krijg ik al een compliment dat ik de taal zo goed spreek. Vroeger moest je wel Italiaans spreken maar sinds een paar jaar krijg ik ook antwoord in het Engels.

 
En dan opeens komt er een eind aan de vakantie en moeten we weer terug naar Nederland. Helemaal geen zin! Onderweg is mijn humeur tot het nulpunt gedaald. Maar eenmaal thuis, ’s avonds in bed realiseer ik mij dat mijn eigen bed eigenlijk het allerlekkerst is! En dan ben ik weer echt thuis.