Dame Blanche

 

Ik ga vaak uit eten. Heel vaak zelfs. Ik houd van lekker eten, van de sfeer in een restaurant en ik kijk graag om me heen, naar de mensen, naar hun gevulde borden en wat er allemaal gebeurt.

 Kort geleden was ik met mijn vriend uit eten  in een groot en populair restaurant in Amsterdam; in een  restaurant waar ik heel vaak kom.  

 Dat jasje straalde eenvoud en een duur prijskaartje uit.

 In mijn blikveld zat een vrouw met een prachtig wollen ivoor kleurig jasje aan. Dat jasje straalde eenvoud en een duur prijskaartje uit. Deze vrouw zat te genieten van haar toetje: ijs met chocoladesaus, ofwel een Dame Blanche. Opeens viel er iets toen zij een hap nam. Ik schrok me rot: er zal toch geen chocoladesaus gemorst zijn op dat mooie witte jasje? Ik kon mijn blik er niet van af houden, ik moest wel blijven kijken! Ik zag haar ook schrikken; maar haar schrik verdween zo snel als het kwam: zij had gelukkig op haar servet gemorst en niet op haar jasje. Wat een opluchting!

 

Toen realiseerde ik me dat ik een witte broek aan had en dat mij dit ook kan overkomen. Dat werd die avond dus geen tomaten- of chocoladesaus, maar “wit” eten. Gelukkig is het aspergetijd!